मुक्तक : सपना

दुखियाको कर्म दुखिया नै
कटेको छ जीवन यसरी नै
केही खुशी साचुँ भन्छु
सपना नै धसीइन्छ पिठ्युंमा छुरा भै

-आ'बिष'(2014-09-09)

लघुकथा : स्ट्याटस

भेट्घाटको सिल्सिला समर(ग्रिश्म) मास मा धेरै हुनेगर्छ । यस्पलीको भेट्घाटमा २-४ वटा नयाँ अनुहारहरु झुल्किए । वासिन्दा पूरानो भएपनी यस अघिका भेट्घाटमा नदेखेकाले होला मलाई नै नयाँ भन्ठानेकारहेछ्न नयाँ अनुहारहरुले ।

पहिलोले प्रश्न तेर्साइहाले " अनि  तपाईंको नाम चाँही के पर्‍यो होला? " 

"एह ! मेरो नाम आ'बिष' हो , अनी हजुरको ? " मैले सोधें ।

"मलाई चाँही ईन्द्र भन्छन , नाम चाँही मेरो बरुन हो " पहिलोले भन्यो ।

दोस्रोले भन्यो 'म आकाश' अनी हात अगाडि बढायो ।

कविता : कुरी बसेथ्यो

हराएको ऊ येस्सो कोइ छन कि भनि चियाउँथ्यो
चौतारीमा झुन्डिएको एना हेरेर
मुसुक्क मुस्क्काउँथ्यो
मस्किन्थ्यो थोरै
थोरै खुसि हुन्थ्यो देखेर आफैलाई
कसैले देखेछन् कि
आँखाको कुनोबाट सुटुक्क
संसार चियाउँथ्यो
थाहा पाएर छैन हेरेका
भन्ने निराश आफूमै हराउँथ्यो
फेरी उँभोबाट कोइ झर्छन कि
कतै उँधोबाट कोइ चड्छन कि
घरि घरि आँखा डुलाउँथ्यो
नदेखेर कोहि
रुझेका सम्झनाहरु
कलेटी परेका बर्तमानमा सजाउँथ्यो
चर्कंदो घाममा सुकेका पतिङ्गर
उड्थ्यो यता उता
लाग्थ्यो बताससंगै गित गाइ
झुम्दैछन् लिप्तछन् एकअर्कामा रुखको वरीपरि
बिना लाज अरुको प्रमालापमा मग्न छ
छि कस्तो नकचरो
भनेर चौतारीमा लडेको ऊलाइ भन्दछन् ति
वर सुसाउँथ्यो पिपल उसलाई रिझाउँथ्यो
तेही शितलतामा ऊ
शन्तनु गंगाको नैनीतालमा डुबे झैं
भित्र भित्र डुबेथ्यो
खै त अझै सकिएर तेरो कुराई
आउंदैनन जा अब
भन्दै चौतारी सुस्तसुस्त उक्साउँथ्यो
तातो उक्साहटमा उक्सिने रगत
तेसै तेसै बलेकोथ्यो
तर पनि बुद्धको चौतारी सम्झेर
चिसो चुलो चिसो पेट चिसो जीवन
संगै कुरी बसेकोथ्यो
भोलि त अवस्य आउँछ
आशा को दाउरा जलाई
बर्तमानलाइ न्यानो तातो बनाई
चौतारो कुरी बसेथ्यो
चौतारो कुरी बसेथ्यो ....

-आ'बिष' (08-21-014)

कविता : अनुभूत

कता घोचेको
कता जलेको
कता पोलेको
कत के नमिलेको जस्तो
कत के नपुगेको जस्तो
अनुभूती भईरहेको छ ।
के यो उत्सुक्ता हो ?
के यो डर हो ?

कथा : मेरो छोरो आउँछ

"आमा ए आमा ! हैन कता हो के तपाईं ?"

  

"हँ , म माथि बुइङ्गेलमा छु हौ । माथि आईजो न"

  

"हैन एक्कै क्षण तल आउनुस् न के एउटो सल्लाह गर्नुछ "

  

"हैन किन मर्न आँट्या होला यो यस्सो भण्डार सफा गरम भनेको टिक्न दिने भये पो , गएर आफ्नै बुढीलाई कचकच गर्नु नि" भन्दै आमै फत्फताउदै तल पिंढीमा ओर्लिन 

  

अनुहारमा बर्षौँको कठिन पेरिश्रम र जिन्दगी अनी घर बुहार्तनको बोझले थिचिएर मुजा मुजा परेका, चिम्सा आँखा , आँखा माथि बाक्लो चस्मा जस्को एकपट्टीको कान माथि अड्काउने फक्ल्याटा चोईटीएको र डोरीले बानेर अड्काको । नाकमा सानो सेतो टल्किने हिराको फुली र कानमा साना साना टप घुसारेकी । बुढाको स्वर्गे हुँदा पनि यिनले यि दुई गहना त्यगेकी थिईनन् । सेतोमा हलुका हरियो लहरा बुट्टा भएको धोती र लगभग पुरै सेतै फुलेको कपालले उनको जीवनको संघर्ष प्रेसित गर्थ्यो । जती नै दु:ख सहे पनि सन्तानका अघी ओठमा मुस्कान नै राखेकी थिईन । 

  

"हैन के आमै कुरो तपाईं सँगै गर्न पर्ने भएर पो त बोलाको" छोरोले भन्छ 

  

"ल भन के कुरो हो त्यस्तो"

कविता : पैसाको संसार

पैसाको संसार

~अप्सरा गिरी भारती~

मरिहत्ते गरेर मर्ने बेलासम्म सम्पत्ती कमायो
आखिर सब छोडेरै जाने हो
त्यसो भए किन अरुलाई सकेको मद्दत नगर्ने
आखिर मरेर के नै लाने हो ।।

कविता : मनका तरङ्ग

मसक्क मस्किन्छे 
मनका तरङ्ग 
उत्ताउला 
ति उत्कर्ष यौवनको 
साह्रै मात्तिएका 
असाद्धै असिद्धि 
देख्नै नहुने 
हाँसोको फोहोरा 
छुटी हाल्ने 
सुटुक्क मन बाँधिदिने 
डोह्र्यी हाल्ने 
पछि पछि 
कुनो आँखाको 
चिहाउँछ घरिघरि 
मुस्कान मन्द त्यो 
पलपल आँधीबेहेरी 
मस्तिस्क हुँडलिन्छ 
बटारिएर आउँछ 
भित्रैबाट लान्छ 
कता कता 
अन्ध समाज 
मन्द संसार 
लाग्छ 
लजालु अधर
रहलपहल समय 
रत्तिन्छ 
अलिकति आँतिन्छ
ढलपल जिन्दगि 
उठ्छ 
अनि बढ्छ 
भन्छ म पागल 
भन्छ म प्रेमी 
भन्छ उ प्रतिमा 
भन्छ उ आश्रय 
आत्माको |

- आ'विष'

गजल : तिमीलाई सम्झी म कहिले रुन सकिन

तिमीलाई सम्झी म कहिले रुन सकिन
मनका मैला तिम्रो सामु धुन सकिन

भाग्य भनुँ कि समय हो दोषी
सिउँदो तिम्रो सजाई दिने हुन सकिन

परीबन्द परिस्थितीको थियो होला शायद
काटी दैलो प्रेमलाई आत्माले छुन सकिन

मेरो भन्नु याद मात्र बाँकी अब
चोइटीएको मुटु लिएर भावी बुन्न सकिन ।।
#आ'बिष'

(पहिलो गजल प्रयास )

गजल : म कहिले रुन सकिन

​गजल
तिमीलाई सम्झी म कहिले रुन सकिन
मनका मैला तिम्रो सामु धुन सकिन   ।।

भाग्य भनुँ कि समय हो दोषी
सिउँदो तिम्रो सजाई दिने हुन सकिन   ।।

कविता : देवकोटा त ...

देवकोटा त पागल यात्री थे
यो दुष्ट त च्यातिएको छत्रि नि होईन 


देवकोटा त बनकुसुम का पुतली थे 
यो दुष्ट त पड्किएको सुतली नि होइन 


देवकोटाका पछि त सुलोचना, म्हेन्दु, लुनी, चम्पा अनि अरु धेरै थे 
यो दुष्टका लागि त कोहि पनि भएन 


देवकोटा त महाराणा प्रताप, पृथ्वीराज चौहान, प्रमीथस संगै गाइने गित गाउँथे
यो दुष्ट त कसैको मित हुन पनि पाएन 


देवकोटा त दुष्यन्त-शकुन्तला भेट , मुनामदन र रावण-जटायु युद्धमा आफै हाम्फाले थे 
यो दुष्ट त आफैमा नि हराउन जानेन 


देवकोटा त भिखारी राजकुमार प्रभाकर संग सीता हरणमा पनि जोडिए थे 
यो दुष्ट त मृगतृष्णाबाट उम्किन चैतन्यको हाँगो समाउन मानेन ......



Note : यी सबै महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा का कृतिहरुको नाम हो

छोटो कविताहरु

********************************************
* नजिक र टाढा त मनको भ्रम न हो                                  *
* यहाँ खुनको रङ्ग सुनले धुनु एउटा क्रम न हो                   *
* देख्छ्न सबैले रम्भाहरु रत्तीएको मात्तिएको पात्तिएको  *
* राधा-मिरा जस्तै यिनका हृदय होला नि आँत्तिएको         *
* मनका शूल अनी जलन यिनको शायदै कसैले बुझ्लान     *
* रङ्गिन महफिलका भुईं पनि आसुँले पोतिएका होलान     *
*                                                                                     *
********************************************
*                                                                                    *
* बिर्सिन्छन मायालाइ यहाँ माया गर्छु भन्ने हरु                *
* रित्तिन्छन अथाह सागर प्रितको भर्छु भन्ने हरु              *
* अस्ताउँदो सूर्यको अर्थ कान्तिहीन दिन हैन                    *
* मिठो आभास मधुर याद लुट्छन मनको चैन                  *
* ये मुटु छोडी जाने निष्ठुरी, एक फेर मुटु साटेर त हेर        *
* तातो मुटु चिसो परिवेष, प्रेम आत्माको मागेर त हेर        *
*                                                                                    *
********************************************
*                                                                                     *
* माया लागेर आयो मलाई त्यो मोरो ध्वाँसे को                  *
* बिचरो मुटु भित्र पुज्थ्यो तर अगाडी अवाक भो                *
* शायेद प्रेम कहिले कहिँ अव्यक्त मिठो हुन्छ                   *
* केहि नभन्दा नि त्यो अबोध आँखाले मुटु छुन्छ               *
* नहेर्दा पो उकुसमुकुस छटपटी  हुँदो रहेछ                        *
* मुडुले मुटुले सुकुमारी मनमा राज्य पो गरेछ                   *
*                                                                                    *
********************************************
* नमच्चिने पिङ्गको १०१ झट्का झैं                                *
* हजुरहरु उफार्ने म उफ्रिनी भ्यागुता भै                            *
* कति उफ्रीईयो थाहा छैन                                               *
* कति ट्यार्र ट्यार्र गरें थाहा छैन                                     *
* तर कहीं पुग्छु भनेर उफ्रेको धेरै भा'छैन                          *
********************************************

गजल : ....उनले

चौतारीमा जमेको देखेर ढुंगा भनि ठानिन उनले
ढुंगालाइ तेही भगवान मानी पुजा गरिन उनले

पहाड फोडी झरेको देखेर झरना भनि मानिन उनले
धमिलो पानि निश्चल मानि प्यास मेटिन उनले

गजल : ....उनले

चौतारीमा जमेको देखेर ढुंगा भनि ठानिन उनले
ढुंगालाइ तेही भगवान मानी पुजा गरिन उनले

पहाड फोडी झरेको देखेर झरना भनि मानिन उनले
धमिलो पानि निश्चल मानि प्यास मेटिन उनले

चर्किएको घैलो देखेर माया रसाएको भनि भनिन उनले
आँशुको सिरेटो आफ्नो मानि निश्चल मुस्कान रेटीन उनले

खरानी संसार देखेर जलेको भाग्य भनि गनिन उनले
खरानी तेही मल मानि अर्को रोपाईं गरिन उनले

उध्रिएको भूत फाटेको आज देखेर संवेग बन्द गरिन उनले
साहस-धैर्य शक्ति मानि नयाँ भोलि उनिन उनले

- आ'बिष'

कविता : अवसर

अवसरले ढोका नढक्ढकाये, ढोकै पो ठीक छैन कि
बरु अवसरलाई निम्त्याउन ढोकै पो निकालेर फल्दिने कि

कत्ती भो हाथ सक्सकाको
रत्नपार्कको रेलिङ-बार नभत्काको

हैन आजकाल हड्ताल धेरै किन नभाको
दिक्कै लागिसक्यो
कत्ती सप्पै कुरो बन्द कोठा भित्र सम्झौतामा आ'को

नेता र दललाई द्रब्य-कुर्सीको छैन कि के हो खाँचो
हुन त कठपुतली न हुन अर्कै तिर छ यिनको साँचो

कर्मचारी-शिक्षक-पत्रकार-मजदूर-बिद्यार्थी पनि पो त चुप छन
'ब' बाट बन्द, बिरोध र बाद मात्र जान्ने बानी पो त खुब छन

पहिले गिद्द झैं खाएका थिए अब धमिरा झैं खाएका छन
पहिले बन्दुक बाँडेर आएका थिए अब सन्दुक खोलेर आएका छन

सारो तलतल लाग्यो भात्काउने-पड्काउने बानी परेछ
एक ढुङ्गा उचालेर हनिदिएको त आफ्नै नेताको गाडी परेछ

रगत र हजारौं -वाद हरुको खेलमा मेरो अवसर खोई
व्यपारी, नेता र तिनका सन्तती त हाँसेका छ्न जनता बसेको छ रोई

काठमाण्डौं हेरी बिकासको लहर ल्याउने
बजेट बिनियोजन त हुन्छ तर गाउँले सुक्को नपाउने

नेपाल, नेपाल खल्टो भित्र नै सिमित छ
हेत्तेरिका घाँटी सुकिसक्यो एक प्याक पाए भोट् अझै पनि बिक्रीमा छ 

लौन अवसर पाउँ न पर्भु मैले नि
कती एक्लै एक्लै लूट्नु हुन्छ ऐले नि

अवसरको लागि फोर्छु भनें त
अवसरको लागि देश सार्छु भनें त
अवसरको लागि हजुरलाई नि मार्छु भने त

कविता : छन्द दिवस

छन्द दिवसमा छन्द मिलाएर कविता कोरिन्थ्यो रे पहिले पहिले .... 
गित कविता रचनामा हुन्थ्यो रे कुरोकानी जहिले तहिले ....
अब त नोक्सानी भा'छ ... 
छन्दको भण्डार बन्दप्राय: भा'छ ..... 
साहित्य नै आजकाल बिक्रि मा'छ .... 
हरेक कुरो यहाँ झिकाउ आ'छ......
आउन त आउन्न मलाइ नि छन्दमा लेख्न...
संवेदना र भावानुभुती मिलाई मिलाई पोख्न 
के गर्नु पिडा-भावना यहाँ पाईन्छ तराजुमा जोख्न 
तैपनि आशा जीवित राखु कोइ आई हाल्छ कि त छन्दमा लेख्न ....

कथा : अतंकित मन

....रातको २ बजेको थियो ... कोठामा सन्नाटा ब्याप्त.... मुटुको धड्कन पनि सुनिन सकिने शुन्यता ...

निन्द्रा नलागेर जागा रहेका आँखालाइ जबर्जस्ति बन्द गर्न खोज्छु तर दिनभर ३ - ४ कप को कफी ले मरे बन्द हुन दिन्दैन ....

यस नीरव रातमा पर्दाबाट चियाउन्दै चन्द्रमाले कोठाको त्यो झ्याल छेउमा रहेको इस्तिलको जग संग लुकामारि खेल्दै रहेछ मैले पकडी हालें अनि ध्याप्पा भनेर मन मनै मुस्काएं.....

भित्तोमा त्यो रोकिएको घडी ... एक महिना भयो क्यार २ बजेको .... कस्तो स्थिर छ अडिग छ उसको मन जस्तै ... अपरिवर्त्य... अडिग ...

कविता : भनें त

भनें त अड्केको छ जीवन

भनें त पड्केको छ जीवन

भनें त तर्केको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन ढल्किएको छ जीवन ।।

 

भनें त हराएको छ जीवन

भनें त मिचिएको छ जीवन

भनें त मक्केको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन मिल्किएको छ जीवन ।।

 

भनें त रित्तिएको छ जीवन

भनें त च्यात्तिएको छ जीवन

भनें त चर्किएको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन जिल्लिएको छ जीवन ।।

 

भनें त आँतिएको छ जीवन

भनें त लट्किएको छ जीवन

भनें त बोझिएको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन रन्थन्नीएको छ जीवन ।।

 

भनें त भुल्किएको छ जीवन

भनें त तम्तमिएको छ जीवन

भनें त आकर्षिएको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन खिंचिएको छ जीवन ।।

 

भनें त बाङ्गीएको छ जीवन

भनें त कुच्चीएको छ जीवन

भनें त भाँच्चीएको छ जीवन

खै भनु के म अरु

बस् एक्कैछिन भत्किएको छ जीवन ।।

 

अर्थ :

बोझिएको - बोझो भएको  

आकर्षिएको - तानातानी भएको  

कविता : न यता को भएँ , न उता को भएँ

न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ


जसजसले मेरो भने त्यता त्यता को भएँ
तर पनि एक्लो खै कता कता को भएँ ..
न यता को भएँ , न उता को भएँ


डुबुल्की मर्छु भन्दा प्रेममा तैरिएर लछार पछार भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ


आफ्नै गाउँमा परदेशी कहलाउने भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ


पटकथा ले निचरियेको फुक्को कथा भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता को भएँ


नाम रहन चाहेको म विशेषण जोडेर बद्नाम भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ


निराकार हुन रोज्ने म निर्घात पिटाई पछिको आकार भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ


निर्वाद बहने मन आज लज्जाको बाँधले रोक्ने भएँ
न यता को भएँ , न उता को भएँ
आफैलाई थाहाछैन म कता कता  को भएँ ....

कविता : एउटा भूत

सेलायो चाहा 
हरायो बाचा 
स्खलित आशा 
अनियमित आज 
भत्किएको भोलि 
हराएको हिजो 
संगै 

कथा : ब्राउन बेल्ट ....

चौतारीमा अगिना प्रतिभाको कुरो भो अनि प्रतिभा बाट याद आयो ..... मेरो गाम चाबेलाँ थि एउटी ....बाबाबा कम्ता टल्केर हिड्ने हैन बा ति मैया .... तेस्कै लागि कम्ता इत्तरक सिसि रित्याथ्यो र केटाहरुले .... अलिक मोटी भैकन मोती जस्तै थिइ .

Learn to forgive in Friendship... short story

A story tells that two friends were walking through the desert. During some 
point of the journey they had an argument, and one friend slapped the other one in the face. 

The one who got slapped was hurt, but without saying anything, wrote in the sand: 

TODAY MY BEST FRIEND 
SLAPPED ME IN THE FACE. 


They kept on walking until they found an oasis, where they decided to take a bath. The one who 
had been slapped got stuck in the mire and started drowning, but the friend saved him. 
After he recovered from the near drowning, he wrote on a stone: 

TODAY MY BEST FRIEND SAVED MY LIFE. 


The friend who had slapped and saved his best friend asked him, 
"After I hurt you, you wrote in the sand and now, you write on a stone, 
why?" The other friend replied "When someone hurts us we should write it down in sand where winds 
of forgiveness can erase it away. But, when someone does something good for us, we must engrave 
it in stone where no wind can ever erase it." 

LEARN TO WRITE YOUR HURTS IN THE SAND 
AND T O CARVE YOUR BENEFITS IN STONE. 


They say it takes a minute to find a special person, an hour to appreciate them, 
a day to love them, but then an entire life to forget them. 

Send this phrase to the people you'll never 
forget. It's a short message to let them know that you'll never forget them. 

Do not value the THINGS you have in your life.. 
But value WHO you have in your life! 

छोटो कविता : भावना

पाइयो र कहाँ सबै इच्छा हुँदैमा यहाँ 
आस्थाको नाममा त पुजिन्छ ढुंगालाइ जहाँ
घुमाउनै पर्दैन मनका तरेली सिधा यहीँ बिसाए हुन्छ 
जीवन जिउनु न हो, बस अगि बढ्नु न हो 
ए पर्भु मुटुबाट उठेका भावनाले अर्को मुटुलाई नभने नि छुन्छ ......

- आ'बिष'